«Ես շատ եմ նախանձում Արցախին»

Արցախյան դիմադրությունը ոչ միայն հզոր ռազմական ուժ է դառնում, այլև միանգամայն անսպասելի աշխարհայացքային մարտահրավեր է գոյություն ունեցող պոստմոդեռնիստական կացութաձևին, որտեղ ժողովուրդը ժողովուրդ չէ, պետությունը պետություն չէ: Որտեղ խաղաղ կյանքում իդեալը սպառող մարդն է, իսկ դժնդակ պայմաններում՝ փախչող մարդը՝ փախստականը:
Հենց դրա համար էլ աշխարհը շվարած է, աչքերն է տրորում, տեսնելով, թե ինչպես են տղամարդիկ ժպտալով գնում կռվելու հանուն իրենց եղբայրների, հանուն իրենց հողի, հանուն այն փոքրիկ տղայի, որին մի ինչ-որ հաստագլուխ հրետանավոր սպանել էր դպրոցի շեմին:
Եթե ղարաբաղցիները թողնեին ու փախչեին, ապա, երևի, նրանց էլ մի երկու գերմանական գյուղ հատկացնեին, ոտքերը լվանային Հռոմի Պետրոսի հրապարակում, ձեն ձենի տված լաց լինեին CNN-ում ու BBC-ում:
Իսկ նրանք չփախան: Ընդհակառակը, հայ միլիոնատերը հարմարավետ Օքսֆորդից հանում է որդուն և ուղարկում կռվելու, և ոչ թե էլիտար զորամաս, այլ առաջնագիծ՝ ռուսական «солнцепек»-ների կրակի տակ: Որովհետև նրա համար ավելի կարևոր է ունենալ տղամարդ որդի, քան առաջատար տնտեսագետ որդի:
Ես շատ անհանգիստ եմ Արցախի համար: Ես շատ եմ նախանձում Արցախին, որտեղ լեռնային օդում կենտրոնանում է կյանքի այնպիսի թանձր իմաստ, որ այն կարելի է արդեն տաք սպասի նման ուտել գդալով:

Դենիս ԴՎՈՐՆԻԿՈՎ

Մեկնաբանություններ